Το Ζήτα και το Ταυ

Άρχισε να χάνει τα σύμφωνα. Ξαφνικά, δίχως να έχει προηγηθεί κάτι που θα προμήνυε την καταστροφή που θα ακολουθούσε. Ξυπνούσε ιδρωμένος από τον ταραγμένο ύπνο του και το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να ψάξει ολόγυρα σε όλο το σπίτι μήπως και τα βρει ξαφνικά δίχως εκείνα να τον καταλάβουν. Σήκωνε το μαξιλάρι του και κοιτούσε προσεκτικά από κάτω, ψηλαφώντας τα τσαλακωμένα σεντόνια με αγωνία, έσπρωχνε αγκομαχώντας τον βαρύ καναπέ, ανοιγόκλεινε το ψυγείο με θόρυβο, μήπως τα δει και πετάξουν σε σμήνη πίσω από τις αυγοθήκες ή τη θήκη του γάλακτος, έχωνε τα δάχτυλά του βαθιά στις γλάστρες της βεράντας, ανακατεύοντας το χώμα. Όμως αυτά κρύβονταν. Σχεδόν προκλητικά, σα να τον κορόιδευαν κάνοντας το μέτωπό του να ζαρώνει από άγχος και τα βλέφαρά του να πεταρίζουν νευρικά. Τον έπιανε τρόμος όταν το Πι γλιστρούσε ξαφνικά από τη γλώσσα του και χάνονταν από μπροστά του ή όταν το Λάμδα ξεκολλούσε από το άνω μέρος του ουρανίσκου τσουλώντας πάνω στις άκρες των χειλιών του σα σε τσουλήθρα. Και μετά καπνός! Χτυπούσε νευρικά τα δάχτυλά του στη ράχη του καναπέ ξεφυσώντας. Άρχισε να έχει προβλήματα και με το Φι. Φυσούσε απότομα, δίχως εκείνος να το περιμένει, μόνο του μέσα στη στοματική του κοιλότητα, ανατριχιάζοντας το σμάλτο των δοντιών του και λειαίνοντας τις απολήξεις της γλώσσας του σα φουσκωτό ξυράφι. Τα χρειάστηκε λίγο. Η δουλειά του ως αναγνώστης παραμυθιών σε παιδικές βιβλιοθήκες και πάρτυ απειλούνταν. Έπρεπε να συγκεντρωθεί. 

Αποφάσισε κάθε πρωί να εξασκηθεί με ασκήσεις ορθοφωνίας. Έβγαινε στο μπαλκόνι και επιδίδονταν με δύναμη στους λαρυγγισμούς, στα γουργουρητά, στα κοφτά φουρφουρητά, στις γαργάρες με αντίλαλο, στα κρωξίματα και στους πλαταγισμούς της γλώσσας. Ο δεύτερος γύρος περιελάμβανε βασιλικούς βρυχηθμούς και μεγαλειώδη χλιμιντρίσματα που ξεσήκωναν τους γείτονες στο πόδι. Όμως η κατάσταση αντί να βελτιώνεται γινόταν ακόμη χειρότερη. Σύντομα έχασε και το Σίγμα. Καθώς έτρωγε τα αυγά του ένα μεσημέρι αντιλήφθηκε πως το σίγμα έσπρωξε τον αέρα από το μπροστινό μέρος της επάνω οδοντοστοιχίας με τέτοιο τρόπο ώστε τα χείλη του να ανοίξουν ανεπαίσθητα, δίνοντας του την ευκαιρία να πηδήξει έξω και να εξαφανιστεί δια παντός. Σκούπισε τα χείλη του με την γωνία της χαρτοπετσέτας και τρομοκρατημένος τηλεφώνησε στη βιβλιοθήκη ακυρώνοντας όλα τα αυριανά του ραντεβού. Ως το βράδυ είχε χάσει και το Βήτα. Κατάλαβε πως του ξέφυγε καθώς ακούμπησε το κεφάλι του στο μαξιλάρι. Βαρύ και δίχως πολλούς δισταγμούς  φούσκωσε το μάγουλο του, έσταξε στο σάλιο του κι έπειτα χώθηκε ανάμεσα στα χοντρά μαξιλάρια. Άδικα προσπάθησε να το βρει, τινάζοντας ως και τα σεντόνια μέσα στη νύχτα. Το πρωί τον βρήκε να κοιτάει επίμονα τον τοίχο της κρεβατοκάμαρας του όπου είχε κρεμάσει ένα πόστερ με την αλφάβητο. 

‘’Αα, ήτα, γάμα, ετα, ειον, ζήτα, ήτα, θήτα’’. 

Παρατήρησε πως το Ζήτα ήταν ένα πολύ παρηγορητικό γράμμα και πως το Ταυ κρατούσε ακόμη γερά το βάρος της γλώσσας του. Μπορούσε να στηρίζεται επάνω τους, δεν τα είχε χάσει όλα. Αισθάνθηκε ανακουφισμένος για λίγο και ήταν ένα θαυμάσιο συναίσθημα. Θα ζητούσε μια μικρή άδεια από τη δουλειά μέχρι να διευθετήσει το θέμα. Ήταν φανερό πως  οι ασκήσεις ορθοφωνίας που έκανε μόνος του δεν έφταναν, ήταν επιτακτική ανάγκη να προσλάβει έναν ειδικό. Έβαλε αγγελία. 

‘’Ζητείται επειγόντως δαμαστής συμφώνων. Οι έχοντες πείρα θα προτιμηθούν’’.

Ο πρώτος που απάντησε στην αγγελία, ήρθε ντυμένος με μια βαριά καπαρντίνα και σκούρο πράσινο καπέλο. Τα δυο του μάτια πετάριζαν λίγο νευρικά σαν να τον ενοχλούσε το φως του σαλονιού. Ζήτησε συγγνώμη και παρακάλεσε να μεταφερθούν στην κουζίνα. Η μέθοδός του ήταν πολύ συγκεκριμένη. Χειροδικία μέχρι λιποθυμίας. Κάθε λάθος στην άρθρωση επέφερε σωματική τιμωρία αβάσταχτη. Κάθε Δέλτα χαμένο σήμαινε εκατό ραπίσματα στην πλάτη και κάθε εξαφανισμένο Λάμδα αλλεπάλληλα χαστούκια και στα δύο μάγουλα. Ο δαμαστής θεωρούσε πως μόνο ο φόβος συντελεί στο να κρατιούνται σφιχτά τα γκέμια. Πίστευε πως η μέθοδος του ήταν η ιδανική και η πιστή τήρησή της ήταν το κύριο μέλημά του. Ήταν ευσυνείδητος. Ακόμη κι όταν ο πελάτης του τελικά λιποθύμησε εκείνος συνέχισε με πραγματική αφοσίωση το έργο της εξημέρωσης των ατίθασων συμφώνων. Καβάλησε το στήθος του και ανέκφραστος συνέχισε να τον σκαμπιλίζει απαγγέλοντας μονότονα το αλφάβητο και ουρλιάζοντας στρατιωτικά όταν η γλώσσα του συναντούσε ένα από τα χαμένα σύμφωνα. 

Ο επόμενος δαμαστής ήταν το ακριβώς αντίθετο. Γλυκός και τρυφερός. Δίπλωνε με αστείο τρόπο τη γλώσσα του προς τα πίσω, προσπαθώντας να του δείξει πως πρέπει να κινεί τους στοματικούς μύες. Επιδείκνυε με ζήλο την παλλόμενη σταφυλή του, ανοίγοντας τέρμα τα χείλη του σε μια προσπάθεια να δείξει πως εκεί βρίσκεται το κέντρο όλων των ηχητικών απολήξεων και όχι στις φωνητικές χορδές όπως πίστευαν λανθασμένα όλοι οι άσχετοι γιατροί. Η σταφυλή έπρεπε να ασκηθεί πάση θυσία με τις καλύτερες των ασκήσεων, τις οποίες είχε εμπνευστεί ο ίδιος κατά τη διάρκεια διαφόρων πειραμάτων με άλλους ''δυστυχείς'' όπως τους ονόμαζε. Οι ασκήσεις περιελάμβαναν κατάποση  ενός μικρού κουταλιού ως τη μέση με τέτοιο τρόπο ώστε το κοίλο μέρος του κουταλιού να αγκαλιάσει προστατευτικά τη σταφυλή, κράτημα της ανάσας κάτω από νερό-ο δαμαστής  τον ανάγκαζε να βουτάει το κεφάλι του μέσα στον νιπτήρα για τουλάχιστον 2 λεπτά κάθε φορά, και σπρώξιμο των δαχτύλων μέχρι την πολύτιμη σαρκώδη απόφυση, απαραίτητη κίνηση για να αισθανθεί πάνω στη σάρκα τους τη σοφή τρεμουλιαστή κίνηση. Οι τρεις αυτές ασκήσεις όφειλαν να είναι καθημερινές αλλιώς το παντοδύναμο μικροσκοπικό υπερώο από το οποίο κρεμόταν πια ολόκληρη η ομιλία του θα ατονούσε τόσο ώστε να τον κάνει ολοκληρωτικά μουγγό. 

Παρολαυτά το ποθούμενο αποτέλεσμα δεν ερχόταν. Τα σύμφωνα είχαν πάψει να υπακούν και αυτόν και τους έμπειρους δαμαστές. Η σταφυλή του ερεθίζονταν τόσο όσο μπορούσε να ερεθιστεί ένας νεκρός. Δεν έπρεπε πια να τον εκπλήξει όταν έχασε και το Ψι. Και το Νι. Όμως τον εξέπληξε. Πέρασε δυο ολόκληρες ημέρες κλαίγοντας. Ήταν σχεδόν άφωνος. Μπορούσε να επικοινωνήσει μόνο με σπασμωδικές ασύμφωνες φωνούλες. 

  "-έ-ω –ε-ό'' , θέλω νερό. 

''Εί-αι  -ου-α—έ-ο'',  είμαι κουρασμένος. 

Όταν πια χάθηκαν και το Ζήτα και το Ταυ κατέρρευσε όλο το κέντρο του κόσμου εντός του. Τα δύο σύμφωνα από τα οποία πιανόταν γερά για να μπορεί να αισθάνεται κάτι στέρεο ανάμεσα στα χέρια του πάνε, διαλύθηκαν και αυτά.Τι απέραντη θλίψη. Τι άλλο του έμενε πια;  Θα γινόταν ο περίγελος των πάντων. Για αυτόν ακριβώς το λόγο αποφάσισε να ξεφορτωθεί και τα φωνήεντα. Ας έμενε εντελώς βουβός. Καλύτερα δεν ήταν; Τουλάχιστον οι μουγκοί έχουν το γόητρο της θλιβερής τους ησυχίας.  Άρχισε να κραυγάζει σαν τεράστιο παραδείσιο πουλί τα φωνήεντα που είχαν απομείνει μες στο στομάχι του. Ε, Α, Ι, Ο, ΟΥ. Ένα ένα έβγαιναν από το στόμα του και απλώνονταν σαν αόρατα κύματα γύρω του. Κάποιοι γείτονες άνοιξαν τα παράθυρα για να δουν ποιος κραυγάζει μεσημεριάτικα. Κάποιοι άλλοι του φώναξαν να σκάσει επιτέλους και κάποιοι άλλοι αναδεύτηκαν ενοχλημένοι στο μεσημβρινό τους ύπνο.

image: Marianne Gartner_detail