Η ομίχλη στη νήσο Αλθαία (1)

22 Ιανουαρίου

Η βαριά ομίχλη συνεχίζεται στο μεγαλύτερο μέρος της Κεντρικής Αλθαίας. Η ορατότητα μπορεί να είναι έως 300 γιάρδες. Είναι άγνωστο προς το παρόν για το πότε ακριβώς θα υπάρξει βελτίωση της ορατότητας. Οι οδηγοί θα πρέπει να είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν ξαφνικές αλλαγές στην ορατότητα αν και συνίσταται να αποφεύγουν την οδήγηση. Αν είναι απαραίτητο να οδηγήσετε χρησιμοποιήστε προβολείς μεσαίας σκάλας σε περιοχές με ομίχλη και κρατήστε μεγάλη απόσταση ασφαλείας ανάμεσα σε εσάς και το προπορευόμενο όχημα. Οι μετεωρολόγοι παρακολουθούν στενά το φαινόμενο και θα προβαίνουν σε συχνές ανακοινώσεις μέσω των εφαρμογών και δελτίων καιρικών προγνώσεων. 

27 Ιανουαρίου

Προσοχή! Εξαπλώνεται η παρουσία πυκνής ομίχλης σε μεγάλο μέρος της νήσου Αλθαίας, με νέα επιδείνωση των συνθηκών. Η ορατότητα είναι πλέον σοβαρά περιορισμένη, αυξάνοντας τον κίνδυνο για τις εξωτερικές δραστηριότητες. Συνιστάται στους κατοίκους να απέχουν από άσκοπες μετακινήσεις και να παραμείνουν σε εσωτερικούς χώρους. Είναι επιτακτική ανάγκη να αποφεύγονται όλα τα ταξίδια εκτός εάν είναι απολύτως απαραίτητο. Η οδήγηση μέσα σε αυτή την πυκνή ομίχλη δεν πρέπει να επιχειρείται χωρίς τις κατάλληλες προφυλάξεις και θα ήταν προτιμότερο να αναβάλετε κάθε ταξιδιωτικό σας σχέδιο. Η μετεωρολογική μας ομάδα συνεχίζει να παρακολουθεί στενά την κατάσταση. Μείνετε ενημερωμένοι μέσω των τοπικών μέσων ενημέρωσης και των επίσημων καναλιών καιρού για περαιτέρω εξελίξεις και συμβουλές ασφάλειας. Η ασφάλειά σας είναι πρωταρχικής σημασίας κατά τη διάρκεια αυτού του πρωτοφανούς γεγονότος. Συμμορφωθείτε με αυτές τις οδηγίες μέχρι να βελτιωθούν οι συνθήκες.

Η Ουρσουλίνα δε με αφήνει να ξεμυτίσω ούτε μέχρι την αυλή. Φοβάται ότι θα σκοντάψω κάπου, θα χτυπήσω και θα μείνω εκεί πεσμένη καθώς δε θα μπορεί να με βρει. Όταν ανοίγω τις κουρτίνες βλέπω τα χαρακτηριστικά του προσώπου της να σφίγγονται. Δεν μπορώ ούτε έξω να κοιτάξω; διαμαρτύρομαι. Ξέρει ότι έχω δίκιο να παραπονιέμαι γι’αυτό και δεν απαντάει. Σήμερα, μετά την τελευταία ανακοίνωση, ήρθε και τράβηξε με μανία τις κουρτίνες μέσα από τα χέρια μου τη στιγμή που τις άνοιγα. Δεν είπε τίποτα αλλά με κοίταξε με τέτοιο μένος που προτίμησα να μην οξύνω την κατάσταση. Ωραία, δε μας έφτανε η ομίχλη, τώρα θα καθόμαστε και με τις κουρτίνες κλειστές όλη ημέρα.

29 Ιανουαρίου

Με ιδιαίτερη ανησυχία σας ενημερώνουμε ότι το φαινόμενο της πυκνής ομίχλης που επηρεάζει την περιοχή μας έχει επιδεινωθεί σημαντικά από την τελευταία μας ανακοίνωση. Αναφέρεται ότι η ομίχλη έχει πάρει σχεδόν μαύρο χρώμα, καλύπτοντας εκτεταμένες περιοχές με πρωτοφανή πυκνότητα. Η ορατότητα παραμένει εξαιρετικά περιορισμένη και επικίνδυνη. Καλούνται επειγόντως οι κάτοικοι να αποφεύγουν κάθε εξωτερική δραστηριότητα και να παραμένουν σε κλειστούς χώρους μέχρι νεωτέρας. Η πυκνή ομίχλη έχει φτάσει σε τέτοια κρίσιμα επίπεδα ώστε ακόμη και μια σύντομη εξωτερική έκθεση σε αυτήν ενέχει  σημαντικούς κινδύνους για την ασφάλεια. Εφόσον οι συνθήκες οδήγησης έχουν επιδεινωθεί περαιτέρω, με ορατότητα κοντά στο μηδέν να διατηρείται καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας, η οδήγηση απαγορεύεται αυστηρά. Οι παραβάτες θα αντιμετωπίσουν αυστηρές κυρώσεις, μεταξύ των οποίων η άμεση ανάκληση της οδηγικής τους άδειας, για να εξασφαλιστεί η ασφάλεια της κοινότητας. Τηρήστε αυτήν την οδηγία για το καλό όλων. Παρακαλούμε παραμείνετε συντονισμένοι  για τις τελευταίες οδηγίες και συμβουλές ασφαλείας. Σας καλούμε να επιδείξετε απόλυτη προσοχή και υπομονή καθώς αντιμετωπίζουμε αυτήν τη σοβαρή κατάσταση από κοινού.

Νομίζω ότι συγκατοικώ με μια παρανοϊκή. Έχει κλείσει όλα τα παράθυρα και τις κουρτίνες, τρέμει ότι η ομίχλη θα εισβάλλει στο σπίτι και θα ξεμείνουμε από τρόφιμα. Παρακολουθεί συνεχώς τι τρώω και είμαι σίγουρη ότι έκρυψε τις σοκολάτες μου. Δεν τις βρίσκω πουθενά αλλά δε θα τη ρωτήσω γιατί μόνο που σκέφτομαι την αντίδρασή της μου φτάνει. Ανοίγει κάθε τόσο τις βρύσες για να δει αν το νερό τρέχει ακόμη. Έχει γεμίσει την μπανιέρα, κάθε μπολ και κανάτα που μπορούσε να βρει με νερό. Της υπενθυμίζω ότι δε θα ξεμείνουμε, δεν έχουν κάνει καμία ανακοίνωση σχετικά με την κατανάλωση νερού κι εξάλλου κάθε τόσο ψιλοβρέχει, ακούμε τη βροχή ξεκάθαρα πάνω στη στέγη και στα παράθυρα. Ο πανικός που τη διακατέχει, αρχίζει να επηρεάζει τα νεύρα μου. Δεν την αντέχω. Κάθομαι όσο περισσότερο μπορώ μέσα στο δωμάτιό μου για να την αποφύγω. 

31 Ιανουαρίου

Λόγω της συνεχούς πυκνής ομίχλης που επηρεάζει όλη τη νήσο Αλθαία, η κυβέρνηση ξεκινά έκτακτη διανομή τροφίμων. Ο στρατός θα παραδώσει πακέτα τροφίμων έξω από κάθε κατοικία, απαιτώντας από τους κατοίκους να συμπληρώσουν μια ηλεκτρονική φόρμα που θα αναφέρει λεπτομερώς τον αριθμό των ενοίκων σε κάθε νοικοκυριό πριν την παράδοση. Οι κάτοικοι που δεν έχουν πρόσβαση σε ηλεκτρονικές φόρμες καλούνται να αφήσουν ένα σημείωμα στο γραμματοκιβώτιό τους αναφέροντας τον αριθμό των κατοίκων στο νοικοκυριό τους. Αυτό το μέτρο είναι απαραίτητο για τη διασφάλιση της ασφάλειας και της ευημερίας όλων κατά τη διάρκεια αυτής της ανησυχητικής περιόδου. Η αποτυχία να συμμορφωθείτε με αυτήν την οδηγία μπορεί να οδηγήσει σε καθυστερημένη ή ανεπαρκή παράδοση τροφίμων, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία σας. Παρακαλούμε να παραμείνετε στο εσωτερικό των σπιτιών σας και να περιμένετε περαιτέρω οδηγίες για το πώς θα συμπληρώσετε το ηλεκτρονικό έντυπο. Η συνεργασία σας είναι εξαιρετικά σημαντική για την επιτυχία αυτής της επιχείρησης.

Photograph: A tall ship disappears into a thick fog in Rock Harbor, Massachusetts.

                   By James P.Blair, National Geographic

Η Γυναίκα Μέσα από την Καστανιά

Προσπαθούσε να μετρήσει, με τις βαθιές ρυτίδες στο μέτωπό της, τις σκέψεις που περνούσαν απ’ το μυαλό της. Τα χέρια της διστακτικά απλωμένα στο μαύρο παγκάκι, η τσάντα της αφημένη στην άκρη, οι γάμπες της κολλημένες η μια πάνω στην άλλη σαν δύο αναπόσπαστα κλαδιά του ίδιου δέντρου. Την έβλεπα κάθε πρωί από το δωμάτιο του ξενοδοχείου μου. Καθόταν εκεί φορώντας το μακρύ διάφανο αδιάβροχό της, ακίνητη και σοβαρή σα να ποζάρει για έναν αόρατο ζωγράφο. Άνοιγα το μπροστινό παράθυρο στις επτά και ήταν ήδη εκεί με το μαύρο παντελόνι της και το ριγέ μπλουζάκι της, να ξεπροβάλλει μέσα από την ομίχλη σαν πρωινό φάντασμα. Έμενε ακίνητη δίχως να κάνει τίποτα για ένα τέταρτο ακόμα. Το άγαλμα με το αδιάβροχο, σκεφτόμουν, και κοίταζα υπνωτισμένος, τα τεράστια καφέ παπούτσια της. Υπήρχε κάτι προκλητικό σε αυτά τα βαριά παπούτσια που με προσείλκυε με έναν αλλόκοτο νεφελώδη τρόπο. Ήταν τα παπούτσια ενός ψυχικά διαταραγμένου ατόμου. Είχα δει ασθενείς στα άσυλα να φορούν παρόμοια χοντρόπαπουτσα. Τρομακτικά άρβυλα έτοιμα να αρχίσουν χορεύουν αρχαίους ακατάληπτους χορούς μόλις το ρολόι πάει δώδεκα τα μεσάνυχτα.

Όταν περνούσαν τα συνηθισμένα δεκαπέντε λεπτά, σηκώνονταν και κοίταζε  κοιτάζει γύρω της με ηρεμία. Με τα δάχτυλά της  χτένιζε για λίγο τα μαλλιά της, φανταζόμουν ότι είχε τραχιά μακριά δάχτυλα, και μετά γονάτιζε πίσω από το παγκάκι βγάζοντας μια μικρή χτένα από την τσάντα της. Οι γλάροι που είχαν ξεστρατίσει από την προβλήτα χοροπηδούσαν μαγνητισμένοι προς το μέρος της περιτριγυριζόντάς την σαν προσωπικός της στρατός. Κάτι φαίνονταν να τους ψιθυρίζει αλλά ήμουν μακριά για να μπορέσω να διαβάσω τα χείλη της. Κι ύστερα ξεκινούσε να χτενίζει το γρασίδι, σκύβοντας επάνω του με αληθινή αφοσίωση και στοργή. Χτένιζε κάθε χορταράκι και κάθε μικρό φυλλαράκι πάνω, κάτω, ξανά και ξανά σαν να ήταν τα πλούσια στιλπνά μαλλιά μιας φανταστικής κόρης.

"Κάστανο'' μουρμούριζα..Τα μαλλιά της είχαν το βαθύ χρώμα του κάστανου με τις ίδιες ατλαζένιες αυλακώσεις και το ίδιο αγκαθωτό περίβλημα.

Ένα πρωινό αποφάσισα να κατέβω και να της μιλήσω. Διέσχισα το δρόμο, κάθισα απρόσκλητος δίπλα της και χαμογέλασα, θεωρώντας ότι αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος για να την πλησιάσω. Έμεινε ανέκφραστη και ακίνητη. Την αισθάνθηκα να σφίγγεται. Μου επιτρέπεις να χτενίσω τα μαλλιά σου; Μου θυμίζουν κάστανο. Στράφηκε προς το μέρος μου απότομα δείχνοντας ότι μόλις είχε ξυπνήσει από το βαθύτερο ύπνο που θα μπορούσε ποτέ ένα πλάσμα να κοιμηθεί. Αυτόν τον ύπνο που γεννά γιγαντιαία μήλα να κυλούν σε γκρεμούς και ανθρώπους να περπατούν στα νερά ομιλούντων ποταμών. 

"Δες," είπε και γύρισε τον κορμό της προς τα δεξιά. Το δάχτυλό της έδειχνε τα δέντρα πίσω της. Δύο νεαροί φοιτητές περπατούσαν προς τη στάση του λεωφορείου και ένας από αυτούς γελούσε δυνατά. Τα πόδια της τραβήχτηκαν αυτομάτως προς τα πίσω, κάτω από το παγκάκι, σαν να ντρεπόταν για τα άσχημα παπούτσια της και προσπαθούσε να τα κρύψει.

"Εσύ θέλεις να χτενίσεις τα μαλλιά μου αλλά εγώ θέλω να χτενίσω αυτά τα δέντρα. Το γρασίδι είναι απαλό και ωραίο και χτενίζεται εύκολα. Αλλά μερικές φορές το χτένι μου μυρίζει φριχτά μετά το χτένισμα και είναι γεμάτο χώμα και βρωμιές.  Μύρισε να δεις..." Με μια δειλή κίνηση έβαλε τη χτένα κάτω από τη μύτη μου.

"Ναι, μυρίζει πολύ άσχημα," συμφώνησα. 

"Θέλω να χτενίσω τα δέντρα γιατί κανείς δεν το κάνει και νομίζω ότι αισθάνονται άσχημα."

Χαμογέλασα και πήρα τη χτένα μέσα από τα χέρια της.  Το κεφάλι της αφέθηκε στα χέρια μου. Δεν παραπονέθηκε για τον πόνο παρόλο που η χτένα της προκαλούσε αγωνία καθώς προσπαθούσε να λύσει τους σβώλους βαθιά μέσα στα μαλλιά της.

image: Paul Fenniak