Sep 14, 2015

Τα κόκκινα κάγκελα


 (απόσπασμα )

Κάποιες φορές κοιτάζω άλλους ανθρώπους και προσπαθώ να καταλάβω  αν ζουν μια ήσυχη μετρημένη ζωή, παρατηρώντας  το πόσο τακτοποιημένα βρίσκονται όλα στο μυαλό τους. Έχω διαπιστώσει πως ακόμη και οι δυσκολίες μπορούν να οργανωθούν σε κατηγορίες που υπαγορεύουν συγκεκριμένες αντιδράσεις. Υπάρχει τάξη και στη λύπη και στη χαρά των περισσότερων,  και εγώ αισθάνομαι φριχτή, ανυπόφορη ζήλια να τρώει το στομάχι μου. Το κεφάλι μου είναι έτοιμο να εκραγεί από το πρωί που ξυπνάω ως το βράδυ που θα πέσω για ύπνο. Και δε σταματάει ούτε εκεί. Ο ύπνος μου είναι γεμάτος ζωηρά όνειρα. Όνειρα που μπλέκονται το ένα με το άλλο και επαναλαμβάνονται συνεχώς. Είμαι γεμάτος με μια ανεξήγητη εσωτερική ένταση από τη στιγμή που γεννήθηκα. Οι πρώτες αναμνήσεις μου πηγαίνουν  στα κόκκινα κάγκελα της κούνιας μου και στο  μωρουδιακό μαξιλάρι μου. Προσπαθώ να δω τι βρίσκεται κάτω από αυτό και το ανασηκώνω με τα μικρά μου χεράκια. Είχα γεννηθεί μέσα σε μια μεγάλη σωματική αγωνία και πλησίασα το θάνατο πριν ανοίξω καλά καλά τα μάτια μου στη ζωή.  Ίσως αυτό με έκανε να κουβαλώ σαν εκνευριστικό φορτίο,  τον ενδόμυχο φόβο ενός  επικείμενου θανάτου  που θα έκοβε ξαφνικά το νήμα μου και θα με έκανε, πιθανόν μέσω μιας ξαφνικής αναρρόφησης, –την ίδια που απείλησε να με πνίξει μέσα στη μήτρα- να αναχωρήσω από αυτήν τη ζωή. Πράγμα που δεν έστεκε ούτε και στο ελάχιστο. Έσφυζα και σφύζω από υγεία.  Πιστεύω πως χρειαζόμουν αυτό το διαρκές αίσθημα του φόβου  μέσα μου για να αναπτύξω τα πιο άγρια ένστικτά μου. Το θυμό μου. Αυτόν τον μεγαλοπρεπή θυμό που μπορεί να ξεσπάσει σαν ξαφνική θύελλα σε ωκεανό μα ώσπου να ξεσπάσει γνωρίζει όλες τις δίνες όπου μπορεί να κρυφτεί.  Είμαι ένας ευγενής φαινομενικά άνθρωπος. Χαμογελάω εύκολα, αλλά όχι πλατιά. Μιλάω σε όλους μα χρησιμοποιώ έναν ορισμένο αριθμό προτάσεων με τον καθένα. Δείχνω κατανόηση και ανεκτικότητα μέχρι να χρειαστεί να μη δείχνω πια. Κάτι τέτοιες στιγμές αφήνω ένα πρωτόγονο μένος να βγει από μέσα μου. Και μπορεί άλλοι να μην το αναγνωρίζουν και να το συγχέουν με μια απλή ταραχή ή εκνευρισμό αλλά εγώ το γνωρίζω πολύ καλά. Η φωνή μου βγαίνει με δυσκολία από τα βάθη του στομαχιού μου και όχι πια από το λαιμό μου. Τρέμω με ένα τρέμουλο βαθύ που συνταράσσει κάθε φλέβα και κύτταρο του σώματός μου. Προσπαθώ να αποκτήσω αυτοέλεγχο αλλά το σώμα μου δεν το θέλει. Υπάρχουν φορές που ο τόνος της φωνής μου αλλοιώνεται και ακούγομαι σαν ξεκούρδιστο όργανο. Το αίσθημα του πνιγμού επανέρχεται πιο έντονο και με κάνει να αναπνέω κοφτά και γρήγορα. Εκείνες τις στιγμές ξέρω πως μπορώ εύκολα να κάνω κάποιο κακό. Προτιμώ να μην πω τίποτα άλλο περαιτέρω.


image: Michele del Campo

Mantis Religiosa Federico

         Πότε ήταν παιδί; Η στιγμή που ο Έτα συνειδητοποίησε την παιδικότητα και την ανεμελιά του τον χτύπησε σαν ουρανοκατέβατη επιφοίτηση...