το δεύτερο μέρος εδώ
«Σύμφωνοι. Ο Προυκς λοιπόν είναι ο θάνατός σου. Κάθε άνθρωπος έχει το δικό του θάνατο. Ο Προυκς είναι ο δικός σου. Εγώ δηλαδή. Και όπως οι άλλοι δεν μπορούν να σε βλέπουν εκτός από ορισμένους ανθρώπους, έτσι και εσύ είσαι η μόνη που μπορεί να βλέπει εμένα.»
«Δε νομίζω να είσαι εσύ ο θάνατός μου» του απάντησε σταθερά δίχως κανέναν μορφασμό έκπληξης ή θυμού ή οποιουδήποτε συναισθήματος «Ο δικός μου θάνατος αποκλείεται να είναι τόσο βρώμικος. Κοίταξε τα μαλλιά σου. Είσαι σαν άγριο θηρίο.»
«Ο θάνατος είναι ένα άγριο θηρίο, έτσι και αλλιώς»
«Σε παρακαλώ άφησε τις φτηνές φιλοσοφίες αυτού του είδους και επικεντρώσου σε αυτό που σου λέω. Είσαι τόσο βρώμικος που καταντάς ελεεινός. Και δε θα με πείσεις ότι μετά από μια βρώμικη ζωή χρειαζόμαστε έναν ελεεινό θάνατο με νύχια σαν τα δικά σου και σώμα άπλυτο για αίωνες.»
Ο Προυκς έφερε τις παλάμες του μπροστά στο πρόσωπό του και κοίταξε προσεκτικά τα νύχια του.
«Είσαι υπερβολική και νομίζω πως όταν ζούσες πρέπει να ήσουν εξαιρετικά αυταρχική. Εκτός και αν νομίζεις ότι όλα πρέπει να ταιριάζουν στις εικόνες που εσύ φτιάχνεις για αυτά. Για πες μου, με τέτοιον χαρακτήρα, σε αγαπούσε κανείς πραγματικά ή με δουλεύεις;»
«Και εσύ για πες μου, είσαι όντως ο θάνατος ή με δουλεύεις; Θάνατο με τόσο γελοίο όνομα πρώτη φορά ακούω»
«Είμαι ο δικός σου ο θάνατος. Σου το είπα αλλά δε θέλεις να το καταλάβεις. Όχι ο θάνατος όλων των ανθρώπων. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Ο κάθε άνθρωπος έχει το θάνατό του. Σε έσενα έτυχε ένας άθλιος θάνατος με το όνομα Προυκς και βρωμερά νύχια και μαλλιά. Φαντάζομαι θα υπάρχουν κάποιοι λόγοι για αυτό. Είτε σου αρέσει, είτε όχι.»
Η Αλσινόη άρχισε να εκνευρίζεται με αυτόν τον τύπο. Και υποπτευόταν πως στο τέλος δε θα τη βοηθούσε καν με τις χειροπέδες. Κοίταξε τριγύρω της. Αστυνομικοί πηγαινοέρχονταν σε μια μεγάλη φωτεινή αίθουσα με λερωμένους από πατημασιές τοίχους. Αποφάσισε να φωνάξει κάποιον από αυτούς αλλά ξαφνικά κανείς δεν της έδινε σημασία. Σα να είχε γίνει αόρατη για όλους. Η διαδικασία άραγε προχωρούσε τόσο γρήγορα; Αν αυτός ο Προυκς δεν κάθονταν απέναντί της λέγοντας όλα αυτά που έλεγε, τώρα θα απολάμβανε πραγματικά τη διαπίστωση της ξαφνικής πλήρους αορατότητάς της. Αλλά τώρα δεν μπορούσε. Ένας εκνευρισμός που έμοιαζε με σιγανό σφύριγμα τσαγιέρας την είχε καταλάβει. Ξανασηκώθηκε από τη θέση της και κατάφερε μια γερή κλωτσιά στο καλάμι του Προυκς. Εκείνος τινάχτηκε μορφάζοντας από πόνο.
«Τρελλάθηκες;» φώναξε με όλη τη δύναμη που μπορούσε να είχε η φωνή του.
«Αισθάνεσαι και πόνο. Ενδιαφέρων θάνατος είσαι» η Αλσινόη ξέσπασε σε γέλια.
«Όχι πιο ενδιαφέρων από μια νεκρή που γελάει υστερικά»
«Αν εγώ αξίζω έναν τέτοιο θάνατο αηδιαστικό σαν εσένα τότε και εσύ αξίζεις μια νεκρή σαν εμένα. Δίκαιο δεν είναι;»
Οι φωνές τους ήταν τόσο δυνατές που τράβηξαν την προσοχή ενός νεαρού αστυνομικού ο οποίος έτρεξε προς το μέρος τους με επίσημο ύφος κρατώντας το πηλίκιό του παραμάσχαλα. Κατάφερε ένα γερό σκαμπίλι πρώτα στον Προυκς και μετά στην Αλσινόη.
«Επιτέλους!» φώναξε με την ίδια επισημότητα, τεντώνοντας το κορμί του προς τα πίσω σαν τόξο «βουλώστε το και οι δύο, εδώ είναι αστυνομικό τμήμα, όχι παιδική χαρά, ούτε το σπίτι σας!»
«Πως;» έκανε ο Προυκς δήθεν έκπληκτος. «Αστυνομικό τμήμα; Δεν είναι ο προθάλαμος της αιώνιας ζωής;»
Αντί για απάντηση έφαγε άλλο ένα σκαμπίλι πολύ δυνατότερο από το πρώτο.
«Αυτό για να μάθεις να ειρωνεύεσαι τις αρχές. Μπρος σήκω!»
Η Αλσινόη έσφιξε ασυναίσθητα τα πόδια της μεταξύ τους. Ήταν μια κίνηση που πάντα της πρόσφερε στιγμιαία ασφάλεια και τη βοηθούσε να συγκεντρωθεί γρήγορα.
«Μη με ξαναχτυπήσεις» γρύλισε μέσα από τα δόντια της.
Ο αστυνομικός δεν της έδωσε καμία σημασία και τράβηξε τον Προυκς βίαια μέσα σε μια πόρτα.
«Τρελλάρα» της φώναξε ο Προυκς πριν εξαφανιστεί πίσω από την πόρτα. «Έρχεται η σειρά σου μετά από μένα»
Η Αλσινόη άρχισε να σιγοκλαίει. Μετά από κάποια λεπτά σκούπισε τη μύτη της με την παλάμη του χεριού της και αποκοιμήθηκε κουρασμένη.
image: Alice Neel
