Δεν υπήρχε κανένα προειδοποιητικό σημάδι από αυτά που μαρτυρούν εκ των προτέρων ότι κάτι θα συμβεί. Ο κύριος Ε. περπατούσε μέρα μεσημέρι προς το γραφείο του στο Λυκαβηττό όταν ξαφνικά, γλίστρησε πάνω σε ένα σωρό από παιχνίδια πεταμένα στην άκρη του δρόμου, έπεσε και έσπασε τον αστράγαλό του. Εκ των υστέρων διαπιστώθηκε ότι επρόκειτο για διαμελισμένες κούκλες Μπάρμπι οι οποίες είχαν αφεθεί δίπλα από τα σκουπίδια. Ο κύριος Ε.είχε την ατυχια να περάσει από το σημείο, πριν περάσει το απορριμματοφόρο.
Το δεύτερο περιστατικό σημειώθηκε λίγες ημέρες μετά όταν η Φ. κάλεσε το ασανσέρ στο κτίριο όπου στεγάζονταν το στούντιό της. Το ασανσέρ καθυστερούσε και η κύρια Φ. συνέχιζε να πατάει το κουμπί ανυπόμονα αφού είχε ήδη αργήσει στο επαγγελματικό ραντεβού της. Ο κλωβός έφτασε τελικά στον έκτο όροφο αλλά όταν άνοιξαν οι πόρτες μια στίβα από βαριά κουτιά κλυδωνίστηκαν και έπεσαν με πάταγο πάνω στην κυρία Φ. η οποία κατέληξε με βαριά διάσειση και δυο σπασμένα δόντια στο νοσοκομείο. Τα κουτιά μετέφεραν κούκλες Μπάρμπι για τον ημιώροφο όπου στεγάζονταν ένα μικρό κατάστημα παιχνιδιών.
Στο τρίτο περιστατικό άρχισε να διαφαίνεται ένα μοτίβο. Έγινε ακριβώς την επόμενη ημέρα όταν ο γνωστός κύριος Π. κατάπιε μια πατούσα κομμένη από κούκλα Μπάρμπι, η πατούσα του έκατσε στραβά στο λαιμό και ο Π. σίγουρα θα πνιγόταν αν η σύζυγός του δε γνώριζε να εφαρμόζει τη λαβή Χάιμλιχ. Αυτό που είχε συμβεί είναι ότι η μικρή τους κόρη η οποία είχε τη συνήθεια να κόβει με ψαλίδι τις Μπάρμπι της, διοχετεύοντας προφανώς σε αυτήν την ενέργεια κάποια βαθύτερα σκοτεινά της ένστικτα, θεώρησε πως θα ήταν εξαιρετικά αστείο να ρίξει μικρά κομματάκια από τα ψαλιδισμένα σώματα μέσα στην μανιταρόσουπα. Την ώρα του γεύματος θα φώναζε θριαμβευτικά πως είναι όλοι τους κανίβαλοι καθώς θα τους έβλεπε να ψαρεύουν μέσα από τη σούπα τους, μάγουλα, παλάμες, πατούσες, και λαιμούς από τις κούκλες της.
Το πιο περίεργο κοινό σημείο όμως σε όλα τα παραπάνω ατυχήματα δεν είναι μόνο ότι εμπλέκονταν οι κούκλες Μπάρμπι, αλλά ότι τα τρία θύματα ήταν όλοι γνωστοί συγγραφείς της χώρας με συχνή παρουσία στα εγχώρια γράμματα, αλλά και στους διανοούμενους κύκλους του διαδικτύου και του φέισμπουκ γενικότερα. Θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί ότι επρόκειτο για σατανικές συμπτώσεις και ότι τα γεγονότα ήταν άσχετα μεταξύ τους. Δε θα υπήρχε κάτι περίεργο αν τα ατυχήματα τα οποία είχαν προκληθεί από μια κούκλα Μπάρμπι δε συνέχιζαν να συμβαίνουν, το ένα μετά το άλλο και αν τα θύματα δε συνέχιζαν να είναι συγγραφείς και μόνο συγγραφείς.
Οι σοβαροί βιβλιοκριτικοί της χώρας άρχιζαν να θορυβούνται. “Επιτίθενται οι Μπάρμπι στη διανόηση της χώρας;” “Οι συγγραφείς μας καταρρέουν από τη μανία των Μπάρμπι!” “Τι συνδέει τις Μπάρμπι με την αριστοκρατία του πνεύματος;” “Να καούν όλες οι Μπάρμπι στη χώρα, η κυβέρνηση να πάρει μέτρα για την περισυνέλεξη τους απ’ όσα σπίτια κρύβουν τις φονικές κούκλες.”
Αν θέλετε να γίνετε συγγραφέας, ξεκινήστε πετώντας στα σκουπίδια τις Μπάρμπι των παιδιών σας ή αυτές που κρατήσατε ως ενθύμιο της παιδικής σας ηλικίας. Ρίξτε τις στο βαθύτερο κάδο που θα βρείτε και κλείστε το καπάκι του καλά. Ποτέ δεν ξέρετε. Μετά τρέξτε όσο πιο γρήγορα μπορείτε.
No comments:
Post a Comment