Η ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΑ βροχή διήρκησε δύο ολόκληρες ημέρες. Τα νερά πλημμύρισαν την πόλη, ξερίζωσαν δέντρα, παρέσυραν αυτοκίνητα και έπνιξαν δώδεκα ανθρώπους.
Tο σπίτι ξεφύτρωσε ξαφνικά μετά την καταιγίδα στον κενό χώρο της πλατείας του Αγίου Πέτρου πάνω από το σταθμό της αφετηρίας της ζώνης δύο του μετρό, τεράστιο κι επιβλητικό, περιτριγυρισμένο από μια πυκνή μάζα πράσινων φρύνων. Τα γοερά κοάσματά τους ακούγονταν σε όλη την πόλη, προκαλώντας έναν μυστηριώδη φόβο στους απελπισμένους κατοίκους.
Ο ΟΥΡΒΑΝΟΣ, ένας ασήμαντος καλόγηρος από το τάγμα των Φραγκισκανών, μπήκε πρώτος στο σπίτι, ενθαρρύνοντας τους υπόλοιπους της ομάδας του να τον ακολουθήσουν. Ένας, ένας έπεφταν στο αόρατο τείχος το οποίο είχε καταφέρει να διαπεράσει χωρίς καμία προσπάθεια ο Ουρβάνος για να μπει στο σπίτι. Μην μπορώντας να κάνουν κάτι άλλο στέκονταν απέναντι από το σπίτι περιμένοντας τον Ουρβάνο να βγει. Μιλούσαν για την ασημαντότητα του Ουρβάνου και ήταν βέβαιοι πως αυτή ακριβώς η ασημαντότητα ήταν το κλειδί του αόρατου τείχους. Διαφωνούσαν μεταξύ τους τόσο πολύ και τόσο δυνατά ώστε δεν άκουσαν τον ήχο του νερού. Μόλις αντίκρυσαν το ποτάμι να χύνεται ορμητικό από την κεντρική είσοδο του σπιτιού και να κατευθύνεται σα μια γιγαντιαία γλώσσα καταπάνω τους, έπεσαν στα γόνατα κάνοντας το σταυρό τους με ευλαβικούς αλαλαγμούς φρίκης, αντί να κάνουν μεταβολή και να αρχίσουν να τρέχουν. Ο Ουρβάνος έχασε όλο το τάγμα του μέσα σε δευτερόλεπτα. Η θλίψη πολλές φορές σαλεύει το μυαλό των ανθρώπων. Ο Ουρβάνος δεν έκλαψε, ούτε άρχισε να τραβάει τα μαλλιά του ή να σκίζει τα ράσα του. Ατένισε ασάλευτος από το παράθυρο του επάνω ορόφου τα σώματα των άλλων Φραγκισκανών να παρασύρονται μέσα στα ορμητικά νερά σαν παιχνίδια και μόλις και ο τελευταίος χάθηκε από τα μάτια του άκουσε -ή νόμιζε ότι άκουσε-έναν περίεργο τριγμό από το διπλανό δωμάτιο. Άνοιξε την ενδιάμεση πόρτα και βρέθηκε σε μια αχανή άδεια σάλα όπου και αντίκρυσε το εξής μυστηριώδες θέαμα: ένα δέντρο φύτρωνε μέσα από ένα άλλο δέντρο το οποίο με τη σειρά του φύτρωνε μέσα από ένα άλλο δέντρο. Πως βρέθηκε ένα δέντρο που γεννά άλλα δέντρα μέσα σε ένα σαλόνι; Πως ξεφύτρωσε αυτό το σπίτι στη μέση μια κεντρικής πλατείας; Επρόκειτο για οφθαλμαπάτες, παραισθήσεις ή οράματα;
Ο ΟΥΡΒΑΝΟΣ δεν είχε καμία διάθεση να σκεφτεί τίποτα για τον απλό λόγο ότι δεν τον ενδιέφερε καμία ερώτηση αλλά και καμία απάντηση. Υπήρχε ένα ακόμα δωμάτιο σε αυτόν τον όροφο. Ήταν το δωμάτιο των κακών πράξεων. Το δωμάτιο φώναξε με ανθρώπινη φωνή το όνομα του Ουρβάνου δυνατά, για να τον ενθαρρύνει να ανοίξει την πόρτα πίσω από την οποία στεκόταν αναποφάσιστος και σχεδόν σε κατατονία με τα μάτια καρφωμένα για δέκα λεπτά στο πόμολο και το σώμα του απολύτως ακίνητο.
ΉΤΑΝ ένα δωμάτιο καφετί. Από το ταβάνι ως το πάτωμα όλη η επιφάνεια των τοίχων ήταν καλυμμένη με πολύ μικρά μαντεμένια πορτάκια που έμοιαζαν με σκέπαστρα φούρνων. Ο Ουρβάνος ξεκίνησε να τα ανοίγει ένα ένα. Χρειάστηκαν ατελείωτες ώρες για να τα ανοίξει όλα. Του φάνηκαν αμέτρητα και είχε δίκιο. Πίσω από κάθε πορτάκι υπήρχαν οι κακές πράξεις που είχε διαπράξει κάθε άνθρωπος της πόλης. Έπαιζαν σαν ταινία μικρού μήκους με μικροσκοπικούς ηθοποιούς πιστά αντίγραφα των κατοίκων. Ο Ουρβάνος παρακολουθούσε με μια αλλόκοτη περιέργεια το θέαμα που του προσφέρονταν πίσω από κάθε πορτάκι. Κάποιες πράξεις ήταν απολύτως ειδεχθείς, άλλες πιο υποφερτές άλλα όλες δόλιες, πανούργες και κατάμαυρες. Όταν επιτέλους τελείωσε ο Ουρβάνος βγήκε στο κεντρικό μπαλκόνι και άρχισε να φωνάζει τα ονόματα όλων των κατοίκων συνοδεύοντας τα με πλήρη αναφορά του τι είχε διαπράξει ο καθένας. Η πόλη πρώτα αισθάνθηκε κάθε δρόμο και δρομάκι της να ανατριχιάζει και μετά ήρθε η υστερία. Ο Ουρβάνος είχε ανακοινώσει όλες τις ντροπές τους εκτός από τη δικιά του. Το ποταπό και βδελυρό φίδι! Ο άθλιος υποκριτής και καταχθόνιος ρουφιάνος. Όταν το πλήθος εισέβαλε εξαγριωμένο στο σπίτι δίχως κανένα αόρατο τείχος να τους εμποδίσει αυτή τη φορά, δεν ήξεραν ότι δε θα έβγαιναν έξω ποτέ ξανά. Το σπίτι τους μάσησε, τους κατάπιε και ούτε καν έφτυσε τα κόκκαλά τους. Τα κόκαλα κάνουν πάντα την καλύτερη σούπα. Ο Ουρβάνος πεινούσε πολύ και το δικό του πορτάκι ανήκε στο φούρνο που στόλιζε το κέντρο του δωματίου.
No comments:
Post a Comment