H σύντομη αναμονή των σκιών

Κάθε απόγευμα βρισκόταν σε μια άδεια πόλη. Δε θυμόταν πως είχε φτάσει ως εκεί αλλά ο προορισμός του ήταν πάντα ο ίδιος. Ο τοίχος των φαντασμάτων. Κρυβόταν πίσω από μια βελανιδιά (ή σεκόγια) και κρατούσε την ανάσα του ως τη στιγμή που οι πρώτες σκιές άρχιζαν να κινούνται πάνω στον τοίχο. Δεν είχε κάνει ποτέ αισθητή την παρουσία του, ούτε είχε απευθύνει το λόγο στις σκιές, απλώς στέκονταν εκεί, καλά κρυμμένος  και παρακολουθούσε.

Ο τοίχος ήταν θεόρατος, υψώνονταν πολύ παραπάνω από εκεί που μπορούσαν να δουν τα μάτια του, έμοιαζε με τείχος φρουρίου και εκτείνονταν με το μήκος ενός τεράστιου μαρμαρωμένου ερπετού έτοιμου να καταπιεί τις πόλεις και τους αγρούς που βρίσκονταν κοντά του. Τα φαντάσματα του τοίχου, οι θεόρατες σκιές που αλληλομπλέκονταν σε παράξενα χορευτικά, εμφανίζονταν σε συγκεκριμένη στιγμή κάθε απόγευμα. Την ώρα που άρχιζε να νυχτώνει και δεν μπορούσες να καταλάβεις αν ήταν ακόμη ημέρα ή  νύχτα. Η μία από τις σκιές σφύριζε σαν ξεχασμένη τσαγιέρα πάνω στην κουζίνα. Η άλλη έπλενε το πρόσωπό της με κινήσεις θεατρικές και γρήγορες ενώ άλλη μια έπεφτε στα γόνατα και ζωγράφιζε σχέδια πάνω σε ένα φανταστικό πάτωμα με τα δάχτυλά της. Υπήρχε και άλλη μια σκιά, πιο αχνή και βαριά, που μιμούνταν τον ήχο των ξερών φύλλων όταν σπάζουν. Κάποιες φορές έρχονταν δυο ακόμη σκιές που στέκονταν εντελώς ακίνητες με τα πόδια ανοιχτά σε θέση ανάπαυσης. Καμία δεν έδειχνε να έχει γνώση της παρουσίας των υπόλοιπων. Όμως δεν μπορούσε να είναι σίγουρος. Ίσως γνώριζαν πως τις παρακολουθούσε και έστηναν μεταξύ τους αυτό το θεατρικό μόνο και μόνο για αυτόν. Ήταν μια σκέψη που του ήταν ιδιαιτέρως ευχάριστη. Οι σκιές να εμφανίζονται για να τις δει εκείνος. Κι έπειτα όταν εκείνος αποφάσιζε να φύγει να χάνονται και να περιμένουν την επόμενη επίσκεψή του.

Όταν πέθανε κατάλαβε πως οι  σκιές ήταν δικές του.

image: Linda Butler