Ο Νέγι ήταν 90 ετών. Τα μαλλιά του ήταν κατάμαυρα
αλλά το ένα μάτι του είχε φύγει και κοιτούσε μονίμως προς το ταβάνι. Ήταν
γνωστός για την αξιοθαύμαστη μνήμη του, η οποία με χρονική ακρίβεια δυο
εβδομάδων τον εγκατέλειπε για λίγες ημέρες. Μέσα στις ημέρες αυτές ο Νέγι
κοιτούσε με πραγματική κακία κάθε άνθρωπο που βρισκόταν κοντά του,
μουρμουρίζοντας αισχρές βρισιές και χτυπώντας τα δάχτυλά του επίμονα και δυνατά
σε όποια επιφάνεια έβρισκε εύκαιρη. «Χαχα» έκανε δυνατά. Και μετά από λίγο
ξαναγελούσε λέγοντας να του φέρουν το πιάνο. «Ποιο πιάνο;» ρωτούσε η νοσοκόμα.
