Γιου τιουμπ

 

Η Φα είχε μια εκνευριστική συνήθεια. Δε με άφηνε ποτέ να τελειώσω τη φράση μου. Πάντα με έκοβε γιατί είχε κάτι καλύτερο να πει. Για αυτό κι εγώ κάποτε την έφτυσα ακριβώς τη στιγμή που έκοψε την ομιλία μου σε ένα συνέδριο. Ήμουν ανάμεσα στους κεντρικούς ομιλητές, ήταν η δεύτερη ημέρα του συνεδρίου, η Φα είχε τελειώσει με τη δική της ομιλία και είχε αποφασίσει να ανακατευτεί με το κοινό. Ο στόχος της ήταν ένας: να με εκνευρίσει. Tα κατάφερε πολύ γρήγορα. Καθόταν στην πρώτη σειρά με ένα ειρωνικό μειδίαμα σα να μου έλεγε “έλα λοιπόν ξεκίνα να μιλάς κι εγω δε θα σε αφήσω όπως πάντα.” Κρατούσε στα χέρια της το τελευταίο μας βιβλίο, τσαλακωμένο με σκισμένο το κάλυμμα. Έτρωγε τυρόπιτα, τα τρίμματα έπεφταν σωρηδόν πάνω στις ανοιχτές σελίδες και συνέχιζε να μειδιά μπουκωμένη. Φυσικά γνώριζε ότι δεν μπορείς να τρως σα ζωντόβολο μέσα στην αίθουσα ενός συνεδρίου και ειδικά όταν είσαι ομιλήτρια. Τα χείλη της πλατάγιζαν αργά και σαλιωμένα σε κάθε τερατώδη μπουκιά που έτρωγε. Το στόμα της άνοιγε ίδιο με χαώδες σπήλαιο.  Ένα μυθικό κτήνος μουγκρίζε από τα βάθη μιας αβύσσου και με πλησίαζε απειλητικά. 

Την αγνοούσα αλλά η Φα δεν καταλαβαίνει από άγνοια, αδιαφορία, περιφρόνηση. Κάθε φορά που γυρνούσα το βλέμμα μου αλλού το γουργουρητό της αβύσσου μεγάλωνε. Έβαλα τα δυνατά μου να συγκεντρωθώ στην παρουσιάσή μου και τα κατάφερνα μέχρι που τόλμησε να σηκώσει το χέρι και να ρωτήσει ακόμα μπουκωμένη αν μπορούσα να επαναλάβω επακριβώς τις τελευταίες τρεις προτάσεις μου. Ναι, ακριβώς αυτό είπε. Ποιος ρωτάει στη μέση ενός συνεδρίου κάτι τέτοιο και μάλιστα δίχως καν να παρει την άδεια; 

Πήγα κοντά της, χαμογέλασα, και την έφτυσα. Αχ, πως το ευχαριστήθηκα. Η άθλια μου επιτέθηκε με πρωτοφανή δύναμη, τραβώντας τα γυαλιά μου και προσπαθώντας να ξεριζώσει τα μαλλιά μου. Την κλώτσησα και την ξανακλώτσησα με όλη μου τη δύναμη. Μου έχωσε τα νύχια στο μάγουλο κι εγώ άστραψα άλλο ένα χαστούκι, ίσως να της έριξα και γροθιά, δε θυμάμαι καλά. Η αδρεναλίνη μου ήταν στα ύψη και όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο όλα είναι λίγο θολά. 

Δεν έβγαζε κανέναν ήχο όσο προσπαθούσε να με γονατίσει. Ούτε κι εγω. Ήταν μια ολιγόλεπτη βουβή πάλη, κάτι που έκανε το κοινό νωθρό στις αντιδράσεις του. Παρακολουθούσαν σαν υπνωτισμένοι. Κάποιοι μας χώρισαν στο τέλος, βγάζοντάς μας έξω από την αίθουσα και κάποιοι κάλεσαν την αστυνομία. 

Κατέληξα να χάσω τη δουλειά μου, γίναμε θέαμα στα κανάλια, οι εφημερίδες έγραψαν για το απίστευτο γεγονός που συνέβη στο συνέδριο ανάμεσα σε δυο γνωστές επιστήμονες, άρχισαν όλοι τις γνωστές αηδίες για τα ψυχολογικά προβλήματα που αντιμετωπίζαμε και οι δυο, αναρωτήθηκαν μήπως πειραματιζόμασταν με τα χάπια του εργαστηρίου, μίλησαν ως και για την παιδική μας ηλικία. Δε με ενδιέφερε τίποτα απο όλα αυτά. Στο μυαλό μου έλαμπε σαν ζωογόνος ήλιος η έκπληξή της τη στιγμή που τη χαστούκισα. Ήταν κάτι που έπρεπε να είχα κάνει από την αρχή της γνωριμίας μας όταν της είπα “Ελάτε, θα σας δείξω που είναι το δωμάτιο προμηθειών’’ κι εκείνη δεν απάντησε απολύτως τίποτα. Ως και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές παρακολουθώ ταυτόχρονα το βίντεο που έγινε ανάρπαστο στο γιου τιουμπ. Έχει φτάσει τις ένα εκατομμύριο θεάσεις. Δείχνω πολύ αποφασισμένη, άγρια και δυνατή. Ειδικά τη στιγμή που την κλωτσάω για δεύτερη φορά είμαι έξοχη.