Αποφάσισα να μετρήσω το ύψος μου σε τρεις διαφορετικούς τοίχους. Πρώτος τοίχος: 1,73. Δεύτερος τοίχος: 1,73. Τρίτος τοίχος: το ίδιο. Δεν ήταν λάθος· ήταν γεγονός Σήμερα είμαι 1,73! Αφήνω το σημάδι στον έναν τοίχο και από εδώ και πέρα θα ελέγχω το ύψος μου κάθε μήνα. Μπορεί να χάσει κανείς επτά εκατοστά μέσα σε έξι μήνες; Επτά εκατοστά εξαφανισμένα, σαν να τα είχε αρπάξει ο ίδιος ο διάβολος.
Την επόμενη μέρα, δεν άντεξα. Ήταν αδύνατον να υπάρχω μέσα σε αυτή τη ρευστότητα. Eίμαι ή δεν είμαι 1,80; Έπρεπε οπωσδήποτε να μετρηθώ ξανά. Πλησίασα τον τοίχο κρατώντας τεντωμένο το μέτρο στα χέρια μου και τότε έγινε το αδιανόητο: 1,82. Το ύψος όχι μόνο είχε επιστρέψει αλλά μου είχε χαρίσει και δύο ολόκληρα εκατοστά. Κάποιος με κορόιδευε. Υπήρχε άραγε περίπτωση να είχα χρησιμοποιήσει διαφορετική μεζούρα; Μήπως, λέω μήπως, η πρώτη μεζούρα ήταν κομμένη σε κάποιο σημείο και δεν το πρόσεξα; Πόσες μεζούρες είχαμε στο σπίτι;
Τηλεφώνησα στην αδερφή μου η οποία με διαβεβαίωσε ότι έχουμε μόνο μια μεζούρα στο σπίτι, δεύτερο συρτάρι αριστερά, στο ψηλό ντουλάπι της κουζίνας. Αποκλείω λοιπόν να είναι λάθος της μεζούρας και το σημειώνω σε ένα χαρτί το οποίο τσαλακώνω και κρύβω βαθιά στην τσέπη της ρόμπας μου. Ξαναπαίρνω τηλέφωνο την αδερφή μου. Δε μου λες, παρατήρησες κάτι το διαφορετικό επάνω μου τις τελευταίες ημέρες; Τι διαφορετικό; Τι εννοείς;
Ψελίζω μια ανοησία και κλείνω το τηλέφωνο.
Τι άλλο μένει να ελέγξω; Ξανατσεκάρω προσεκτικά τους τρεις τοίχους στο οποίους είχα σημειώσει το 173. Μόνο στον έναν από αυτους είχα σημειώσει την αλλαγή σε 182. Μα βέβαια, το δάπεδο! Κάτι τρέχει με το δάπεδο, μπορεί και με τα θεμέλια του σπιτιού. Κάτι μετακινεί το σπίτι προς τα πάνω, στο συγκεκριμένο μέρος μόνο.
Τη νύχτα αποφασίζω να μείνω ξάγρυπνη για να ακούσω τυχον τριγμούς ή υπόκωφα βουητά που να φανερώνουν κάποια μετακίνηση του σπιτιού. Κατέβηκα στο υπόγειο και κόλλησα το αυτί μου στον τοίχο κάτω από το επίμαχο δωμάτιο. Πέρασε μια ολόκληρη ώρα. Τίποτα, κανένας θόρυβος. Επέμενα ξανά και ξανά, δίχως κανένα αποτέλεσμα. Αποφάσισα να δοκιμάσω την ίδια μέθοδο στο τσιμεντένιο έδαφος. Ξάπλωσα μπρούμυτα με ανοιχτά τα χέρια διάπλατα και το αυτί μου κολλημένο κάτω. Τίποτα απολύτως. Το σπίτι ήταν απελπιστικά ήσυχο, τόσο ήσυχο που με πήρε ο ύπνος εκεί, σαν κολλημένος αστερίας στο τσιμέντο.
Το πρωί ξύπνησα πιο ήρεμη. Βγάζω το χαρτάκι από την τσέπη και διαγράφω τη λέξη πάτωμα.
Πρέπει να μετρηθώ πάλι. Τεντώνω τη μεζούρα όσο καλύτερα μπορώ. Ύψος 1,70. Αντιλαμβάνομαι ότι η ρόμπα πλέει επάνω μου. Τα μανίκια κρέμονται κάτω από τα δάχτυλά μου και το στρίφωμα κάτω από τα γόνατα. Αρκετά κάτω μάλιστα. Όμως δεν θα αναστατωθώ πάλι, η λύση του αινίγματος είναι μπροστά μου. Χτυπάω την πόρτα στο δωμάτιο της αδερφής μου.
Τι συμβαίνει; Η Ολίρα είναι αναμαλλιασμένη και με κοιτάει με μάτια μισόκλειστα, φανερά ενοχλημένη που διέκοψα τον ύπνο της. Καλά, σκέφτομαι, παίξε την αθώα όσο μπορείς. Ωστε δεν είδες καμία διαφορά επάνω μου τις τελευταίες ημέρες; ρωτάω με επιτηδευμένη έμφαση αυτή τη φορά, απολαμβάνοντας το έκπληκτο ύφος της. Το ξάφνιασμά της επιβεβαιώνει τις υποψίες μου.
Μα τι έχεις πάθει πια; Άσε με να κοιμηθώ! Δουλεύω σήμερα! Γυρίζει πλευρό τραβώντας τη κουβέρτα πάνω από το κεφάλι της. Ανίκανη πλέον να συγκρατήσω τον εαυτό μου ρίχνομαι επάνω της και τη χτυπάω με μανία! Τα μαλλιά της πετάγονται σαν θυσανωτός θάμνος πάνω από την κουβέρτα. Τώρα θα σου δείξω εγώ παλιοψεύτρα! Τα τραβάω με τέτοια δύναμη, αχ πόση ικανοποίηση! Θα σε μάθω εγώ να μου λες ψέματα!
Η Ολίρα κλαίει και το κλάμα της με κάνει να σταματήσω. Προσπαθώ να πάρω ανάσες, η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελλή. Εσύ φταις, φωνάζω, πάντα θέλεις να με κάνεις να νοιώθω ότι δεν ξέρω τι μου γίνεται. Την αγκαλιάζω σφιχτά και αμέσως πετάγομαι επάνω, τραβώντας τη ρόμπα μου απ’ολες τις πλευρές. Ορίστε, κοίτα! Κοίτα τα μανίκια, κοίτα το στρίφωμα, δεν αναρωτιέσαι τι συμβαίνει; Περνάς δίπλα μου κάθε μέρα! Δεν παρατήρησες ότι τη μια μέρα ψηλώνω και την άλλη κονταίνω; Η Ολίρα συνεχίζει να κλαίει μουρμουρίζοντας ότι έχω τρελλαθεί. Αυτό που ακούω δε μου αρέσει καθόλου. Θα πάω επάνω να ξαναμετρηθώ.
image by F.Khnopff
