Kεφάλαιο 2
Τρίτη 4:15 μ.μ.
«Λεό, πρέπει
να μου τηλεφωνήσεις όσο το δυνατόν πιο
σύντομα. Προσπαθώ από το πρωί να σε βρω, γιατί δεν απαντάς στις κλήσεις μου;
Στείλε μου τουλάχιστον ένα μήνυμα! Μην είσαι τόσο αναίσθητος, για το δικό σου
το παιδί πρόκειται! Η Διάνα, έπαθε πάλι κρίση. Χτυπούσε το κεφάλι της στον
τοίχο και δεν άφηνε κανέναν να την πλησιάσει! Έπρεπε να φωνάξουμε το γιατρό,
στο σπίτι γινοταν χαμός, η μεγάλη έκλαιγε, η μικρή ούρλιαζε γιατί της χαλάσαμε
την ησυχία, ο Άρξος κόντεψε να με χτυπήσει, τα έριχνε όλα σε μένα! Εγώ φταίω
λέει που η αδερφή του είναι ένα κτήνος και μισό! Ακους; Θα με χτυπούσε ο ιδιος
μου ο γιος! Κι εσυ δε σηκώνεις τα τηλέφωνα. Ζήτησα από τη Ζουλίλη να
τηλεφωνήσει και στο γραφείο σου, της είπαν ότι ειχες δικαστήριο, ακόμη
δικαστήριο έχεις; Τηλεφώνησέ μου, δεν αντέχω άλλο! Είναι και δικά σου παιδιά,
όχι μόνο δικά μου!»
Τρίτη 11:15 μ.μ.
«Ενημερώθηκα για
την κατάσταση της Διάνας από το γιατρό. Μου έχεις στείλει από το πρωί 522 μηνύματα. Τα
μέτρησα ένα ένα. Αν συνεχίσεις έτσι κάθε φορά που γίνεται κάτι θα με κάνεις να
πάρω καινούριο νούμερο και να επικοινωνώ εγώ μαζί σου, μόνο όταν κρίνω
απαραίτητο.»
Τρίτη 11: 19 μ.μ.
«Είσαι τομάρι,
αυτό είσαι. Για την ταλαιπωρία που πέρασα σήμερα θα μου πληρώσεις το επόμενο
τριήμερό μου στον Παρνασσό, αλλιώς σου στέλνω και τους τεσσερις τους πακέτο!
Αρκετά! Μήπως ο γιατρός σου είπε πως ξεκίνησε η κρίση της; Επειδή πήρα ένα
κρουασανάκι από το πιάτο της!»
Τρίτη 11:22
«Και να σου πω και
κάτι άλλο; Εκτός από τομάρι είσαι κι εσύ το ίδιο κτήνος σαν την κόρη σου. Από
σένα πήρε αυτό το άρρωστο πάχος, τη συνήθεια να τρώεει ολη μέρα, όταν την
κοιτάζω μου φαίνεται ότι κοιτάζω εσένα.»
Τετάρτη 3:30 μ.μ.
«Κόσμο, σου θυμίζω
ότι είμαι 1,82 και 85 κιλα. Συνεπώς φαντασιώνεσαι δράκους πάλι και ειλικρινά το
έχω βαρεθεί αυτό. Το γνωρίζεις εξάλλου. Η Διάνα είναι άρρωστη ακριβώς όπως εσύ.
Τη Διάνα την αγαπώ γιατί είναι παιδί μου, έστω κι αν κοντεύει τα 300 κιλά. Εσένα
θα προτιμούσα να μη σε ξαναδώ στη ζωή μου. Το γνωρίζεις κι αυτό. Δυστυχώς
έχουμε τέσσερα παιδιά μαζί, οπότε θα πρέπει να σε υποφέρω για μια ζωή. Η ιδέα
της αδερφής σου για το μοναστήρι είναι καλή και θα πρέπει να το σκεφτούμε. Η
μοναστική ζωή ίσως τη βοηθήσει σε πολλά επίπεδα. Θα βρεθούμε την Κυριακή όλοι
μαζί να το συζητήσουμε. Στείλε τη Διάνα στη μητέρα μου για την ημέρα εκείνη. Όσο
για τα παιδιά που θα μου στείλεις πακέτο, δεν έχεις πάρει ακόμη χαμπάρι ότι τα
παιδιά σου είναι ενήλικες εδώ και κάποια χρόνια κι ότι αν τυχόν σε αφήσουν
μόνη, την επόμενη μέρα θα είσαι για εγκλεισμό στο Δρομοκαϊτειο. Τα παιδιά σου
σε σώζουν καθημερινά. Να τα ευγνωμονείς.»
Τετάρτη 10:43 μ.μ.
«Η μητέρα σου είναι
γελοία! Χα! Γνωστό τοις πάσι βέβαια! Ξέρεις τι μου είπε όταν της ζήτησα να
πάρει τη Διάνα την Κυριακή και να πάνε μαζί μια βόλτα; Ότι η Διάνα δε
χρειάζεται βόλτες, παρά μόνο καλό φαϊ γιατί αυτό μόνο την παρηγορεί και την
κάνει να χαίρεται λιγάκι. Πετάει πάλι μπηχτές για μένα! Ότι δήθεν εγώ φταίω για
την κατάστασή του βούβαλου! Λες κι αν δεν ήμουν εγώ δε θα έτρωγε δέκα αρνιά
στην καθισιά της! Ποιος; Η φάλαινα! Που όταν γεννήθηκε κόντεψε να μου κόψει το
στήθος επειδή δεν έβρισκε πεντε λίτρα γάλα την ημέρα! Που έπαθα μαστίτιδα εξαιτίας
της και υπέφερα. Πες λοιπόν της μητέρας σου να το βουλώνει για να μην της το
βουλώσω εγώ!»
Πέμπτη 9:20 πμ
«Πάλι αγνοείς τα
μηνύματά μου. Ειδικά όταν κατηγορούμε τη μανούλα σου, υστεριάζεις! Πήγες 58
χρονών κι είσαι ακόμη ένας μπέμπης κολλημένος στα φουστάνια της μαμάς.»
Πέμπτη 11:00
«Κόσμο, η μόνη που
υστεριάζει είσαι εσύ. Όταν το καταλάβεις αυτό ότι είσαι υστερική, θα έχεις
κάνει και το πρώτο βήμα για να διορθώσεις λίγο τα πράγματα. Αλλά αυτό δε θα
γίνει ποτέ. Γιατί όπως η Διάνα γεννήθηκε αφύσικα πεινασμένη, εσυ γεννήθηκες
αφύσικα μαλακισμένη. Μη μου απαντήσεις, κλείνω το τηλέφωνο. Είμαι κουρασμένος.
Αρκετά για σήμερα.»
image: Will Barnet
